Bir zamanlar ben de öğrenciydim kolayca tahmin edeceğiniz gibi. Zaman zaman o günlerimi hatırladıkça bazen gülüyorum, bazen de garip bir özlemle hüzünleniyorum. Şu anki aklımla o yıllarda olsaydım neler yapardım diye sordum kendi kendime. Kendime verdiğim cevabı paylaşayım.

Bir insan, bir aydın ve bir meslek sahibi olarak üçe ayırırdım yapacaklarımı ve bu üç konuyu da ihmal etmezdim.

İnsan olarak;

Her şeyden önce güzel sanatların bir dalıyla ilgilenirdim. Müziğe kabiliyetim olmadığı için plastik sanatlar olabilirdi. O konuda da pek kabiliyetli olmadığım için fotoğrafçılıkla ilgilenirdim büyük ihtimalle. Cep telefonuyla çekilen fotoğrafları kastetmiyorum tabi. Onun için bile bakış, duruş, zaman, ışık bilgisine ihtiyaç var. Kısaca kimse olmadan vakit geçirebileceğim bir hobim olmasını isterdim.

Hurûfîlik ve Bektâşilik Ne İdiler ve Nasıl Kaynaştılar

Sâdık Vicdânî, Tomâr-ı Turûk-ı Aliye’den Melâmiyye, Halvetiyye ve Kâdiriyye’yi yayımladıktan sonra serinin dördüncü kitabı olarak Sûfî ve Tasavvuf’u yayımlar. Bu eserinde, Mufassal Bektâşîyye Silsilenâmesi adında bir kitap neşredeceğini söyler. Varlığından böylece haberdar olduğumuz bu kitap yazarın fırsatı, imkanı ve vakti olduğu halde bugün tam olarak bilmediğimiz bir nedenden dolayı yayımlanmamıştır.

Devamı için tıklayınız.

Bana “Suriçi’nin en büyük, en önemli ve en güzel binası hangisidir?” diye sorsanız hiç düşünmeden Lala Mustafa Paşa Camii derim. Cami derken Ortaçağların gökdelenleri olan katedralden çevrilme bir cami. Çünkü Türkler bir şehri fethettiklerinde ilk olarak şehrin büyük kiliselerinden birini fetih hakkı olarak camie çevirir, daha sonraki yıllarda da yeni bir cami inşa ederlerdi. Bu kuralı Mağusa için yarım işletmişler. Şehrin en büyük kilisesini camie çevirmişler ama daha sonra yeniden büyük bir ulu cami inşa etmemişler.

Türkler 9 Ağustos 1571 perşembe günü görkemli bir törenle Mağusa’ya girerler. Fetih hakkı olarak şehrin en büyük ve görkemli kilisesini içindekileri boşaltıp minber ve mihrab ilave ettikten sonra camie çevirirler ve Lala Mustafa Paşa ilk cumayı maiyetindekilerle birlikte 17 Ağustos 1571’de burada kılar. Sinan Paşa da bir yıl sonra katedralin çan kulelerine minare ekler. Kuşatma esnasında isabet eden güllelerle dökülen taşlar yerine konulur, yıkılanlar yapılır. Bunu yaparken de genel görünüşü muhafaza ederler. O kadar muhafaza ederler ki Sinan Paşa’nın fetihten bir yıl sonra çan kulesine eklediği minaresi olmasa cami olduğu hiç anlaşılmaz.

Mağusa’nın etrafını kuşatan surlar ilk yapıldığında sadece  iki giriş kapısı varmış. İlki surların kuzey doğu köşesindeki kara kapısı. Yarım ay biçiminde tabya anlamına gelen Ravelin adı verilmiş bu kapıya ve kapıdaki burca. Diğeri de sahil boyunca sıralanan doğu surlarının ortalarındaki deniz kapısı. Daha sonraki yıllarda şehrin deniz tarafındaki kuzeydoğu köşesindeki Diamente burcunun batısından ve güneydoğu köşesindeki Canbulat burcunun doğusundan birer kapı daha açılmış. Surlara paralel yolun bir tarafından girilip diğer tarafından çıkılıyor. Deniz kapısısı ise artık kullanılmıyor.

Kara Kapısı/Akkule (Ravelin)

Türklerin Akkule dedikleri Ravelin veya Rivettina Burcu ve kapı bir zamanlar şehrin karadan girilen tek kapısı imiş. Akkule denilmesinin nedeni muhasara esnasında Venedikliler ilk beyaz teslim bayrağını bu burçta kaldırdıkları için Akkule adı verilmiş. Çıkışın baktığı yöndeki şehrin adının verilmesinden dolayı buraya Limasol kapısı da denilmiş bir ara. Şehrin karadan girilen tek kapısı olduğu için Venedikliler güvenlik önlemlerini düşünürek yenilemişler ve kuvvetlendirmişler.